In september 2007 richtten Martijn Aslander, Frank Meeuwsen, Taco Oosterkamp en Sanne Roemen de website www.lifehacking.nl op. Nu, nog geen jaar later is hun collectief flink gegroeid, verzorgen ze een wekelijkse lifehacking-tip op ’s lands drukst bezochte nieuwssite Nu.nl, hebben ze een heuse lifehacking-academy opgericht en hebben ze hun digitale levenskunst zelfs toevertrouwd aan zoiets hopeloos ouderwets als papier.

Zijn managers struisvogels? Volgens de auteurs Theo Camps, Janka Stoker en Bert Jurgens kennelijk vaker dan gewenst. Volgens hen worstelen managers en leiders binnen organisaties regelmatig met hun verantwoordelijkheden. Door hiervoor weg te lopen of nog erger, te kiezen voor hun eigen belangen, lopen organisaties een groot risico. In 'Managers zijn struisvogels' gaan de auteurs in op de diverse gebieden, managerial no-go area's (MNGA's) genoemd, waarvoor wordt weggelopen. Ook noemen zij de belangrijkste oorzaken hiervan en zaken waaraan aandacht geschonken dient te worden.

'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Typisch zo'n uitdrukking waar veel Nederlanders fanatiek aanhanger van zijn. Jammer, want wat zou het toch fijn zijn als we in het zakenleven wat meer zakelijkheid en professionaliteit laten zien. Niet meer meegaan in de massa, maar opvallen op een positieve manier. Een manier waarmee we laten zien dat we respect hebben voor de ander en een manier die ons nog meer succes oplevert.

'Toen, op bevel van de HEER, spuwde de vis Jona uit op het land.' (Jona 2:11) Zo wordt in de Bijbel degene die gevangen zit in de walvis, er weer uit geworpen. Peter Klomp beschrijft in zijn boek 'Laat de walvis niezen' een hedendaagse strategie om te ontsnappen uit de walvis. Een positief en inspirerend boek.

Als kennis tegenwoordig de belangrijkste productiefactor van bedrijven is geworden, dan zijn de meeste managers kennismanagers geworden. Deze redenering heb ik niet zelf verzonnen, maar haal ik uit de inleiding van 'Praktijkgericht kennismanagement', een boek geschreven onder redactie van Donald Ropes en Christiaan Stam. Het geeft aan dat de competenties van de moderne manager veel aspecten van kennismanagement bevatten.

Het boek Het is mooi geweest - Het kantoor is geen pretpark van de Duitse communicatiedeskundige Judith Mair is een pleidooi voor herwaardering van klassieke organisatieprincipes, zoals strikte regels, vaste werktijden, elkaar niet tutoyeren en een verbod op het gebruik van mistig jargon verpakt in modewoorden als ‘innovatief’, ‘creatief’ en ander uitbundig communicatief zelfvertoon. Een provocatief geluid uit een periode waarin organisaties een speeltuin moesten worden om de ‘homo ludens’ zich te laten ontplooien.

'Hergebruik is het ultieme doel van kennismanagement.' Bijna terloops, op pagina 56 van 'Praktijkgericht Kennismanagement', verschijnt deze belangrijke uitspraak, waar ik volkomen mee instem. En daarmee typeert deze uitspraak dit boek: al valt er te twisten over de volgorde van onderwerpen en over de accenten die Donald Ropes en Christiaan Stam plaatsen, er staat veel waars in en zeker ook veel leerzaams. Het boek wil de hbo- of universitaire managementstudent helpen een eigen visie te ontwikkelen op kennismanagement om kennisproductiviteit te verbeteren: ik denk dat ze hieraan een flinke kluif hebben.

Televisieseries als The Office en Jiskefet vonden hun grootste fans onder de kantoorwerkers die zij afzeken. 'Goeiesmorgens' weerklonk de groet van Juffrouw Jannie jarenlang door de Nederlandse kantoortuinen. De paradox dat juist de witteboordenwerkers deze persiflage omarmden, tekent de haat-liefdeverhouding die zij met hun werk hebben.

In 2004 verscheen het boek Intensieve menshouderij van Jaap Peters. Een boek dat van meet af aan net zulke enthousiaste aanhangers had als even felle tegenstanders. Alleen dat al is een reden om te kunnen spreken van een ‘Hollandse Klassieker’, zelden was er sprake van zo weinig polderen achter de dijken. Belangrijker is natuurlijk de inhoud: waar bij verschijnen nog met enig recht kon worden geschamperd dat Peters wel erg chargeerde, daar blijkt nu, vier jaar later, dat er eerder sprake is geweest van een zeer vooruitziende blik. Tijd dus voor een korte terugblik!

Dit soort zinnen, daar houden we van: ‘Een aardappel in de grond stoppen is heel makkelijk, want jij bent niet zelf die aardappel.’ Maar wat bedoelt Michiel Arens er in godsnaam mee? In zijn boek Rules are fun! Structuur brengt vrijheid legt hij het uit.

De recensie van 'Eat that frog', het boek van Brian Tracy, ligt al veel te lang op afronding te wachten. Ik pak het boekje op, lees het door, blader nog eens in het boek en ga weer iets anders doen. Iets dat makkelijker is, maar wat minder voldoening geeft dan de afronding van deze recensie. Dit is nou net waar 'Eat that frog' om draait: we moeten ons uitstelgedrag aanpassen en die taken waar we zo tegenop zien meteen aanpakken.